Rootsville

Yellowtime #8 Festival (Yellow Blues) Geel (01-09-2018) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Yellowtime info band: Dirty 5 - The Rat Pack Blues Band (B/NL) - Little Hook - Ian Siegal (UK) © Rootsville 2018

Eerste weekend van september staat bij mij sinds enkele jaren simultaan voor een tripje richting Geel. Na Reggea Geel hebben ze hier in deze Kempense stad ook nog een bijzonder aantrekkelijk weekend met blues en jazz. Mevrouw Greet stond hier 8 jaar geleden aan de doopvont van dit festival en heeft dan maar ook haar eigen 'hofke' ter beschikking gesteld.

Een tweedaagse die op zaterdag de blues liefhebbers naar Geel lokt en op zondag een aangename jazznamiddag in petto heeft. Het was in 2010 dat deze 'Yellowtime' ontstond als antwoord op het Mellowtime Music Festival in Eversele. Later kwam daar er dan een bluesdag bij en dit in een zeer gemoedelijk kader met tal van lekkernijen en een fris pintje. Een voorbeeld van hoe je als klein festival ook groot kunt zijn. De weergoden zijn 'Yellowtime' goed gezind en zo lijkt het wel de aanvang van een 'Indian Summer'. De 'MC' voor deze bluesdag hier in Geel is Raf Meeuws van de wereldbekende 'The Nights' uit de Kempen.

Met 4 blues bands op de affiche beginnen ze er hier rond 06.00PM met de formatie 'Dirty 5'. Toegeven ik moest ook even nadenken of ik me een beeld kon vormen van deze band, noppes dus. Dan maar eerst via het toegankelijke 'www' naar wat info zoeken en blijkt dat we hier te maken hebben begaafde muzikanten die samen een mix brengen van soul, blues, jazz en funk. De ingrediënten om er een heerlijke avond van te maken. Met werk van onder meer Johnny Guitar Watson, Junior Wells en Willie Dixon voelen we ons al onmiddellijk in ons element. Zelfs het stevigere werk schuwen deze 'Dirty 5' niet want ook Jimi Hendrix zit in hun arsenaal. Deze 'Dirty 5' zijn Jan Bruynooghe, Stefan Gulinck, Thomas Vandenabeele, Jean-Marc Gesquiere en Wolf Everaert. Ze komen helemaal uit de Vloanders, let's play it dirty guys...

Deze 'Dirty 5' openen de debatten met Junior Wells zijn klassieker 'Snatch It Back And Hold It' en meteen geven ze toch ergens wel hun visitekaartje af. Met 'Rack 'm Up' nemen de mannen ons eventjes mee de jazzy toer op al staat morgen de ganse dag nog in het teken van deze muziek. Na enige aankondiging in het Engels schakelen ze toch over op het beschaafde West-Vlaams maar geen nood ook zonder ondertiteling verstaan ze het hier in Geel ;-).

Sterke set die is uitgebouwd met een uitgebalanceerde mix van covers en ook wel eigen werk. Diversiteit troef van blues over funk en met 'Broke and Hungry' krijgen we zelfs een bruggetje naar 'Shake Your Moneymaker' van Elmore James. Tijd ook voor een stukje uitstekende Americana dan met 'Blue on Black'. De low down versie van Sharpe's 'Linda Lou' was een beetje zonder peper maar met de funk van 'A Real Mother For You' maakten ze het allemaal weer goed. Zelfs met de hit van Stretch, 'Why Did Yoy Do It' maakten bij sommigen de beentjes al eens los. Knappe opener al mocht de 'smoelschuiver' van dienst een beetje meer power hebben.

The Rat Pack Blues Band, question mark hoor ik sommigen al zeggen. Niet meer wanneer ik een naam begin te noemen als Jan de Bruijn. Voeg daarbij nog een ritme sectie die bestaat uit Carlo Van Belleghem (bass) en Toto Poznantek (drums) en je bekomt een band met niets dan klasbakken.

Met als klankbord Jan de Bruijn kan je ervan op aan dat het bijzonder soulvol zal klinken. Een stemintonatie met een zeer warm timbre waarbij de gebrachte nummers zoveel warmte uitstralen. Nummers als bijvoorbeeld de gospel 'Nobody's Fault But Mind' waarbij Blind Willie Johnson er in 1927 er als de kippen bij was om het op te nemen. Onwaarschijnlijk hoeveel rust er uitgaat van dit nummer waardoor het talrijk opgekomen publiek niets anders dan respect kwam te betuigen.

Respect ook voor een portie Tony Joe White met diens 'Rainy Night in Georgia' en 'Roosevelt and Ira Lee' uit 1968. Niet moeilijk dat de 'Sultan' uit zijn stoel recht stond om ervan te kunnen genieten. Goed, beter, best, zo ging het ook met dit optreden. Nummers als Sam Cooke's 'Bring it On Home' en het meer swingende 'My Babe' maakte dat in samenwerking met deze sprookjesachtige tuin het een enchanted evening zou worden. We voelden het al aankomen en toch blijft het altijd wel genieten wanneer Jan aanzet met 'People Get Ready', eentje waarmee de 'Impressions' een wereldhit kwamen te scoren en zo ook wereld de gospel kant van Curtis Mayfield mocht aanschouwen. Immens mooi nummer!

Ook Bill Withers dragen deze 'Rat Pack Blues Band' hoog in het vaandel getuige van 'Ain't no Shunshine' en 'Who is He'. De klankkleur van Jan deed ons zo ook een beetje nostalgisch terugdenken aan Luke Walter Jr (1947-1996). Wow, en we zaten nog maar in de helft van deze blues dag.

Little Hook dan, deze band met Renaud Lesire (vocals en gitaar), Bart Mulders (gitaar) Big Dave (vocals en harmonica) en Steve Wouters (drums), staat al een hele tijd garant voor een stevige portie deining op de dansvloer. Een straffe cocktail met twee gitaren, een portie slide, een harmonica en een recht-voor-de-raapse drummer. En niet vergeten beste vrienden, dit is blues van bij ons.

Het oogt alllemaal zo relax en simpel wanneer dit 4tal zich op het podium begeven met als trefwoorden 'Shake it' en Boogie'. Een soort van blues die ook de jongeren aanspreekt en dat zie wanneer deze categorie van muziekliefhebbers een stapje voorwaarts komen te zetten en zo Greet's hof(ke) nog mooier komt te maken. Tijd om de volumeknop enigszins hoger te fraaien maar ook ondanks de mooie namiddag de buitenhaarden aan te steken om zo nog de gezlligheid hier op Yellowtime de hoogte in te duwen.

Met 'Going Down South' van R.L. Burnside herdenken ze misschien zonder hetzelf te weten het overlijden van deze meester van slide 'n boogie die op 01 september 2005 van ons kwam heen te gaan. Een man die ons een rijke legacy achter liet van de North Mississippi Hill Country Blues. 'Poor Black Betty' is nog zo een ambiance maker van dit genre. Renaud en Big Dave komen elkaar vlotjes af te wisselen met de vocals en zo krijgen we nog opzwepende versies van 'Hillburner' en 'Move It On'. Een stevige dosis boogie en slide en toch Renaud...toch zou ik nog eens zo graag een 'live' versie van 'Mourir Debout' willen horen ;-).

Met Ian Siegal zitten we al aan het einde van deze bluesdag hier op Yellowtime. In functie van het dit jaar uitgebrachte album 'All The Rage' brengt hij zijn zog zijn Nederlandse band mee bestaande uit gitarist Dusty Ciggaar, Danny van 't Hoff (bass, backing vocals) en nu Darryl Ciggaar op drums.

We zouden hem zonder blozen hier in Europa de 'Master of Americana' kunnen noemen. Nog maar 47 en toch kunnen we stellen dat we hier op onze podia te maken hebben met een veteraan. Geen jaar gaat er aan ons voorbij of we komen Ian, Siegal wel eens tegen, met band of solo, en dit laatste is ook zonder meer een aanrader te noemen.

'Won't Be Your Shotgun Rider' komt uit zijn laatste en bijzonder mooie album en is hier op 'Yellowtime' de opener van het sluitstuk. Opvallend veel fans hier in Geel aanwezig voor deze Ian Siegal en voor diegene die nog niet hebben kunnen kennis maken met deze Brit denk ik dat dit het juiste moment is want hij heeft er zin in. Nummers als het opzwepende 'I'm A The Train' helpt daarin zoveel als mogelijk, en zoals hij zelf komt te zingen, he's a Revelator!. 'Take A Walk in The Wilderness' is nog zo een magistraal mooi nummer en is het nu blues, Americana of de soul van James Brown, deze Ian Siegal heeft alles in huis. Tijd voor een warm bed om morgen terug fris en monter aan de aftrap te staan voor de jazzdag...en Ian Siegal veroverde nu ook Geel. CU!